Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μια απόφασή του που αλλάζει τα ελληνικά νομολογιακά δεδομένα άνοιξε το δρόμο μονιμοποίησης των συμβασιούχων, οι οποίοι απασχολήθηκαν με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας στον Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο τομέα (ΟΤΑ, κ.λπ.).

Ειδικότερα το δικαστήριο ερμήνευσε την κοινοτική Οδηγία 1999/70 που αφορά την προστασία των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και την πρόληψη της καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

Κρίθηκε μάλιστα ότι μετά τις 10 Ιουλίου 1999, ημερομηνία κατά την οποία δημοσιεύθηκε η εν λόγω Οδηγία, η Ελλάδα όφειλε να απέχει από τη θέσπιση νομοθετικών διατάξεων ικανών να θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο την επίτευξη του αποτελέσματος που αυτή επιδιώκει.

Με δεδομένο επίσης ότι τα κράτη-μέλη οφείλουν να εξασφαλίζουν την πλήρη αποτελεσματικότητα των διατάξεων του δικαίου της Ένωσης ακόμη και όταν προβαίνουν σε αναθεώρηση του Συντάγματος, η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, με βάση το άρθρο 8 παρ. 3 του Ν. 2112/1920, δεν μπορεί να αποκλεισθεί με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα προσέκρουσε στο άρθρο 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος, όπως δεχόταν μέχρι σήμερα ο Άρειος Πάγος.

Αντίθετα, προκειμένου να αρνηθούν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, τα ελληνικά δικαστήρια θα πρέπει να διαπιστώσουν ότι στο ελληνικό δίκαιο υπάρχουν άλλα αποτελεσματικά μέτρα που αποκλείουν την καταχρηστική χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών του δημόσιου φορέα-εργοδότη, τα οποία να είναι αρκούντως αποτελεσματικά και αποτρεπτικά και τα οποία να διασφαλίζουν την πλήρη αποτελεσματικότητα των κανόνων που θεσπίστηκαν από το Ελληνικό Κράτος για την προσαρμογή στην Οδηγία.

Και ναι μεν ως μέτρο για την προστασία από την καταχρηστική χρησιμοποίηση συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη παγίων αναγκών το Π.Δ. 164/2004 προέβλεψε ότι θα πρέπει η κατάρτιση σύμβασης ορισμένου χρόνου με φορείς του δημόσιου τομέα να δικαιολογείται αντικειμενικά (να αποδεικνύεται δηλαδή ότι δεν καλύπτονται με αυτές πάγιες και διαρκείς ανάγκες), καθώς και να μην παρατείνονται αυτές περισσότερες από τρεις φορές ή να ξεπερνούν σε συνολική διάρκεια τους 24 μήνες.

Παρόλα αυτά το Ελληνικό Κράτος, όπως επεσήμανε ήδη και το Πρωτοδικείο Λασιθίου παραβιάζει κατά κόρον τους ανωτέρω κανόνες. οι οποίοι γιαυτό το συγκεκριμένο λόγο δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικοί.

Μάλιστα η καταχρηστική χρησιμοποίηση ορισμένου χρόνου συμβάσεων για την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών συχνά νομιμοποιείται εκ των υστέρων με νόμο.

Έτσι, η μετατροπή της σύμβασης σε αορίστου χρόνου, με βάση το άρθρο 8 παρ. 3 του ν. 2112/1920, στην πραγματικότητα αποτελεί το μόνο μέτρο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της καταχρηστικής χρησιμοποίησης ορισμένων χρόνου συμβάσεων που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία, το δε άρθρο 103 παρ. 8 του Συντάγματος, μετά τη νέα αυτή απόφαση του Δ.Ε.Ε., δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί ώστε να αποκλειστεί η μετατροπή αυτή.